Een corporatistische kijk op de Dr Philippe MULLLIER affaire
De feiten – de officiële tenminste – zijn welbekend, want deze zaak heeft een enorme « buzz » op het net teweeg gebracht.
Op 31 mei 2011 vervangt dokter Philippe MULLIER, een huisarts uit Estampuis – een kleine gemeente nabij Moeskroen – één zijner collega’s met verlof als hij ‘s avonds een telefonische oproep krijgt van Noëmie, een patiënte die hij niet kent.
De zwangere patiënte klaagt over lagerugpijn : Dr MULLIER begeeft zich naar haar woonst en « gelast » een dame die hijzelf zijn « vriendin » noemt met het onderzoek en met het toedienen van een IM injectie van antalgetica en myorelaxanten.
De « vriendin » – een zekere Ingrid – die over geen enkel medisch diploma beschikt, neemt de bloeddruk en ausculteert hart en longen – voor de vorm, want Dr MULLIER heeft reeds vanop afstand zijn diagnose gesteld, en de behandeling voorgeschreven -, vervolgens gaat ze over tot de IM injectie.
Gedurende al die tijd blijft Dr MULLIER uitgeput in zijn vlakbij geparkeerde auto zitten : « burn out » zullen zijn vrienden zeggen, « alcoholisme » volgens zijn criticasters… feit is echter, dat op 56 jarige leeftijd de geneesheer reeds een drievoudige coronaire overbrugging heeft ondergaan.
Inmiddels laat de pijn niet af en de « vriendin » oordeelt dat een tweede IM injectie aangewezen is : nu gebeurt iets wat moeilijk lovenswaardig genoemd kan worden : Ingrid, die maar over een enkele spuit beschikt ziet zich genoodzaakt om deze uit de vuilnisbak terug op te vissen… eenmaal « gedesinfecteerd » en voorzien van een nieuwe naald, kan de spuit hergebruikt worden voor een tweede injectie….
Tot slot biedt de « vriendin » van Dr MULLIER de zwangere patiënte een sigaret aan « om te ontspannen » vooraleer ze haar verlaat : Noëmie begeeft zich dan naar de spoedafdeling van het ziekenhuis van Moeskroen en alarmeert er op een of andere wijze « de media ».
Hierop volgen interviews die het gezegde bevestigen dat zwijgen goud is : Dr MULLIER wiens « naïeve eerlijkheid » door de media opgepikt wordt, rammelt klunzig zijn verhaal af, verklaart dat huisbezoeken sowieso nutteloos zijn, en hangt voor de rest de lomperik uit.
Het interview wordt in prime time uitgezonden tijdens het televisiejournaal van RTBF waar de bekende presentator François de BRIGODE zijn lach niet kan inhouden na de vertoning van de betroffen passage, met de aankondiging, dat de Orde van geneesheren geen enkel onderzoek heeft opgestart… omdat geen enkele klacht haar bereikt heeft (sic) : nog een onbeholpen boodschap !
Enkele dagen later interpelleert ontslagnemend minister ONKELINX de Kamer van volksafgevaardigden waar ze het verhaal « hallucinant » noemt, waardig van de film « Bienvenue chez lez Ch’tis », wat een nieuwe verontwaardigingsgolf doet rijzen : wat hebben de Ch’tis in hemelsnaam met deze zaak te maken ? De Belgen uit het grensgebied van Moeskroen voelen zich beledigd…
Wat er ook van zij, de minister draagt haar administratie op om een strafklacht in te dienen tegen Dr MULLIER en zijn « vriendin » – ze riskeren een celstraf of tenminste een boete – alsook om de Orde van geneesheren te « sommeren ».
Op internationaal vlak worden al deze televisiefragmenten en andere interviews onder de vorm van videoclips op sites gepost, op blogs, op Facebook pagina’s… soms met moordende titels zoals « Philippe Mullier : Werelds slechtste Geneesheer » : België wordt eens te meer onnozel voorgesteld…
Een huisarts die zich van de realiteit « afsluit », een « vriendin » die wil helpen zonder enig rekenschap af te leggen, een patiënte die zich laat doen, de Orde van geneesheren die niet reageert en de minister die ongepaste uitlatingen maakt : dat is het feitenrelaas waarvan men weet niet of men lachen moet of huilen…
Op strikt menselijk en persoonlijk vlak valt vooral één zaak op : de liefde die Philippe MULLIER koestert voor de vrouw die hij « mijn vriendin » noemt – in werkelijkheid zijn levensgezel sinds nauwelijks een jaar op het ogenblik van de feiten* – en wie hij meent zeer dankbaar te moeten zijn en die hij boven alles wenst te beschermen.
De eerlijkheid van de geneesheer is evenwel opmerkelijk : in een wereld waar gewiekstheid en hypocrisie de norm zijn, is het verfrissend een man te zien die eerlijk genoeg is om zelf zijn fouten aan te stippen, zonder zijn opvattingen te verdraaien… men komt dat niet vaak tegen.
Als men weet dat velen een menselijkere en toegankelijkere geneeskunde wensen, neemt het avontuur van Dr MULLIER en zijn « vriendin » niettegenstaande haar ontegensprekelijk foutief karakter, een sympathiekere wending : twee mensen die hun medemens hebben willen helpen…
Wat echter onthutst is niet de intentie – er lijkt geen boosaardigheid aanwezig te zijn bij Philippe MULLLIER -, maar de quasi karikaturale minachting van de regels : de apathie van de huisarts die op raadpleging geroepen werd, de diagnose en het voorschrift vanop afstand, de moedwillige afvaardiging van een persoon zonder de minste medische vorming die voor « dokter speelt » door injecties toe te dienen aan een zwangere patiëtnte, de gerecycleerde spuit uit de vuilnisbak.
In het medisch milieu heeft men de mond vol van de fameuze « burn out » of het professioneel uitputtingssyndroom, dat inderdaad vaker voorkomt bij huisartsen dan bij specialisten.
Maar dat is al te gemakkelijk : de huisarts is soms verschrikkelijk individualistisch en ongedisciplineerd. Alleen op zichzelf, in zijn solopraktijk, verwerpt hij vaak de samenwerking met zijn collega’s, vooral met de specialisten die hoger gekwalificeerd zijn (de verwerping van TDS diabetes door sommige Waalse HA – en meer bepaald de Luikse – illustreert goed deze trend om zich in te kapselen met zijn patiênten).
Deze relationele moeilijkheden kunnen, zoals Dr MULLIER’s verhaal ons leert, zich vertalen in een verlies van normbesef : daar waar Dr MULLIER toegeeft een fout te hebben begaan op juridisch vlak, blijft hij volkomen overtuigd van zijn gelijk op medisch vlak !
Van het deontoligsche aspect maakt Philippe MULLIER geen gewag, behalve als het is om te zeggen dat indien hij gesanctioneerd wordt door de Orde van geneesheren hij zijn praktijk zal stopzetten.
Burn out, alcohol**, coronaire pathologie, professionele inkapseling, vermoeidheid… en een (zogezegd) naïeve « vriendin » : dit zijn de oorzaken van deze ongelukkige affaire, zelfs al is het onvermogen van Dr MULLIER om te communiceren – en vooral om de regels opgesteld door de maatschappij anders te aanschouwen dan vanuit zijn eigen perspectief – wat hem zo eminent « mediatiek » gemaakt heeft.
Maar al bij al is Philippe MULLIER geen slechte geneesheer, noch een verachtelijk man…
Doch, er bestaat nog een andere verklaring : trachtte Dr MULLIER niet – uit liefde – zijn « vriendin » te « beschermen » door de verantwoordelijkheid voor de diagnose en van de behandeling op zich te nemen, en nadien door de medische handelingen die ze uitgevoerd heeft te bekrachtigen (« J’pouvais rien faire de mieux ») ?
Inderdaad, als men aandachtig luistert naar de verklaringen van Ingrid, realiseert men zich dat zij – en niet Dr MULLIER – antwoordde op de oproep van Noëmie… en heeft men ooit een geneesheer genoegen zien nemen met te parkeren bij de huisdeur van zijn patiënten om er een tukje te doen ? En sinds wanneer schrijft een huisarts een voorschrift voor een antalgeticum dat zich in zijn dokterstas bevindt ?
Aldus zou heel het verhaal over « burn out » uiteindelijk maar een tussenkomst zijn van Dr MULLIER met de bedoeling om Ingrid, zijn zo geliefde « vriendin », voor zover mogelijk van alle blaam te zuiveren ? Zou zijn « naïeve oprechtheid », zijn bijna ontroerende schuldbekentenis, enkel ertoe dienen om Ingrid’s fout te verzachten door haar profane medische handeling te « omkaderen » ?
Als dit het geval is dan heeft de leugen van het koppel een banaal fait divers omgevormd in een mediatieke gebeurtenis van formaat – een vrouw die zich de rol van verpleegster aanmeet omdat ze met een geneesheer leeft – duizend keer meer « hallucinant » dan die welke hij poogde te verdoezelen… maar waarin Dr MULLILER, als heuse « besproeide sproeier », zich deze keer ten persoonlijke titel, in de hoedanigheid van geneesheer, belast heeft.
Wat betreft « dokters voor dokters », met name personen of instellingen in staat om naar geneesheren met « burn out » te luisteren en ze te motiveren, deze zijn talrijk voorhanden : echter, bepaalde HA hebben zich nooit de moeite getroost om hun hulp in te roepen !
_______________
* Op 19 juni 2011, op de set van de uitzending Controverse, brengt de fameuze Ingrid – die volgens sommige bronnen een gewezen prostituee is (sic) – een diametraal tegenovergestelde versie aan die van haar eerste verklaringen en beweert ze zowaar dat Noëmie niet zwanger was, dat ze elkaar goed kennen, dat haar relatie met Dr MULLIER afgelopen is… sinds eind februari, maar dat ze toch met hem blijft samenwonen !
** Er bestaat een gepubliceerde getuigenis van een verpleegster over dit onderwerp… de alcoholconsumptie zou al bij al een uitstekende indicator zijn voor de maat aan burn out van de geneesheer.